Mantelzorg: 1 verhaal, 2 kanten

De rollen zijn nu omgedraaid

"Als ze een keertje niet opneemt, denk ik meteen: ze zal toch niet gevallen zijn?" Het komt meer dan eens voor dat Heleen (43) in lichte paniek naar haar moeder scheurt: "Met kerst zei ik dat ze niet op het trappetje moest staan om de kerstboom te versieren. Vervolgens kom ik hier en ligt de boom omver, overal ballen en banjert mijn moeder verward door de kamer. Ik had nog nooit zo’n grote hoofdbult gezien."

"Ik had nog nooit zo’n grote hoofdbult gezien"

"Bij het ziekenhuis zeiden ze dat ze rustig aan moest doen. En dan hoor ik van anderen dat ze de dagen daarna gewoon weer op de fiets is gestapt." Heleen vindt die eigenwijsheid leuk, maar niet altijd: "Op een gegeven moment word ik ook echt boos. Voor we het weten zitten we dan in een soort onafhankelijkheidsstrijd."

Niet langer meer onafhankelijk

"Ouder worden? Dat vind ik ab-so-luut niet leuk", zegt Anneke (75). "Het ergste vind ik dat je niet meer meedraait in de maatschappij." Vroeger stond ze er middenin als succesvol kunstenaar. "Ik ben veel met mijn handen bezig geweest", zegt ze. Nu gaat dat niet meer. "Dat maakt me verdrietig."

Wel kan ze er nog steeds ontzettend van genieten als Heleen haar meeneemt naar de markt. Of winkelen: "Wij kunnen samen ontzettend goed shoppen!" Anneke doet niet altijd even graag een beroep op haar dochter. "Ik vind het fijn, maar ik wil ook niet dat heel haar dag naar de knoppen gaat. Het wordt allemaal te veel voor mijn meiske."

"Het wordt allemaal te veel voor mijn meiske"

Mede voor haar moeder is Heleen uiteindelijk naar Doorn verhuisd. "Het is fijn dat mijn dochter nu meer in de buurt woont", zegt Anneke. Niet alleen omdat hulp dichterbij is, ook omdat ze haar kleinzoon nu vaker ziet. "Dat is echt een schatje", zegt ze blij. "En hij is heel beleefd. Heel anders dan zijn moeder." Anneke lacht, vooral omdat ze zich bewust is hoeveel ze op Heleen steunt. Daar maakt ze zich vaak zorgen over. "Ze heeft haar zoontje en haar werk, maar zij heeft ook haar rust nodig." Anneke weet hoe het is. Zelf heeft ze ook voor haar eigen moeder gezorgd. "Ze wilde niet dat ik haar waste. Ik was elke keer zelf kleddernat." Hoewel ze de situatie van toen natuurlijk noemt, vindt ze het toch lastig om de hulp van haar dochter te accepteren. "Ik ben altijd heel onafhankelijk geweest", zegt Anneke. "Ik wil haar niet tot last zijn."

Ik vind het fijn om er voor mijn moeder te zijn, want zij heeft ook altijd goed voor mij gezorgd

Heleen

Lachen om tatoeages

Het heeft ruim 3 jaar geduurd, maar inmiddels hebben Heleen en Anneke de balans gevonden. Een vriendin van Anneke helpt regelmatig mee en eens per week komt er hulp aan huis. "Het scheelt ook dat mijn zoontje nu iets ouder is", zegt Heleen. "Ik vind het fijn om er voor mijn moeder te zijn, want ze heeft ook altijd goed voor mij gezorgd." Het fijnste? Dat ze samen nog altijd zoveel kunnen lachen. "Zo wilde ze laatst een lijntje op haar oogleden tatoeëren." Haar moeder haakt in: "Hartstikke handig, dat blijft wel 5 jaar zitten. Maar ik werd niet geholpen. Als je eenmaal een hartinfarct hebt gehad, tatoeëren ze je niet meer."

Heleen: "Dus nu kunnen we je rug ook niet meer vol laten zetten?" Ze lachen allebei om de grap. Anneke had haar dochter niets over haar plannetje verteld. "Ze zou toch nee zeggen", zegt ze. "Vind je het dan vervelend als ik zeg dat iets niet mag?" vraagt Heleen. "Nee hoor, daar kan ik gewoon tegenin gaan", zegt Anneke. Heleen moet opnieuw lachen. "Ik ben toch een beetje trots dat ze dat ondeugende en boevige houdt. En dat ze zich weer zo veel beter voelt." "Maar ik moet nog verder", zegt Anneke. En daar gaan ze samen aan werken.

Bent u ook mantelzorger?

Bent u net als Heleen mantelzorger? Dat kan soms veel van u vragen. Zilveren Kruis denkt graag mee over hoe mantelzorg past in uw leven.

Meer informatie over hulp bij mantelzorgen